Een doordeweekse septemberavond werd het scenario van de eerste Indiestadt voor De Spotlight. De 20e van de 9e maand van dit jaar bleek een avond vol variatie, excentrieke outfits en fantastische muziek. Een verslag.
Twee dagen lang genieten van de beste opkomende indie van over de hele wereld, zo zóu je Indiestadt kunnen omschrijven. Het tweedaagse mini-festival in Paradiso heeft zich weer voor een klein midweekje omgetoverd tot het paleis voor indie-liefhebers. Wat ik allemaal gezien heb? Buiten talloze hipsters (waar ik zelf ook bij schijn te horen tegenwoordig) en zonderlingen op zoek naar de tofste onbekende muziek (wederom mijn categorie) toch ook de nodige kwalitatieve optredens.
Te beginnen bij het begin. Het ene nummertje dat we van Jamie Isaac hebben gezien telt niet mee en dus begon de reis vandaag in de kleine zaal van de poptempel bij The Invisible. Een kruising van Edgar Davids en Stevie Wonder op gitaar, de tweelingbroer van Jack Garratt op de bas en een drummer achter de trommels. Dat is wat we zien. Wat we horen? Dat overtreft alles. Neem Jungle, mix het met The Roots, denk er nog wat uitstekende muzikale stukken van een aantal minuten bij op en je hebt The Invisible. Een verrassend hoogtepunt, zo vroeg op de avond. Het optreden van een half uur schotelt ons ronduit prima funky indie-soul voor op een manier waarop je denkt: dat móet je live gezien hebben. Toch is dat ook een tricky gegeven. Een album van The Invisible zullen we niet zo snel aanschaffen, maar een optreden van de band uit Engeland is absoluut de moeite waard.
Wat iets minder de moeite waard was, was het optreden van Jones. De bewuste keuze om Izzy Bizu, later op de avond, over te slaan had een reden: het is saai, simpel en hetzelfde. Onderweg naar de grote zaal moeten we ons nog laten verrassen en dus geven we het een kans. Zoals de eerste twee zinnen van deze alinea al verklappen: het was niet leuk. Een kwartiertje Jones, veel langer is het niet geworden. We zijn wel een beetje klaar met die makkelijke popliedjes op de manier waarop Jones ze maakt. Next!
Gelukkig kan ons muzikale hart al snel opgelucht ademhalen. Stipt 2100 uur trapt namelijk hét talent van de avond af: Declan McKenna. De 17–jarige Ierse popster wordt geroemd in de UK, maar geeft vandaag zijn allereerste optreden op Nederlandse bodem. Met een band die voor het grootste gedeelte bestaat uit 20-minners van het vrouwelijk geslacht heeft Declan McKenna een heel goed blik talenten opengetrokken. Gekleed in zijn typerende kekke Adidas-outfit speelt Declan met de harten van het handjevol verliefde meisjes in het publiek. Al zwijmelend kijken ze hoe de jongeheer het publiek in springt om het zesde nummer van de set kracht bij te staan. Hitjes Paracetamol, Brazil en Isombard sluiten het optreden in stijl af. Met de setlist op zak maken we ons, zeer tevreden gestemd, op voor het volgende hoofdstuk van deze indie-avond.
Even een korte resume. Toffe funksoulpop met The Invisible, gezapige popliedjes met Jones, uitstekende indie-liedjesschrijver Declan McKenna: wat moeten we nog meer verwachten van deze avond? Het antwoord heet Sunflower Bean. Nog maar krap in de set zien we de band de psychedelische klanken de zaal in schieten met gitaar als revolver. Solo’s om u tegen te zeggen, horen we van de band uit New York. Bassiste Julia Cumming springt in het kader van het laatste optreden van de tour het publiek in tijdens het op één na laatste nummer. ‘’It’s our last one so I had to do it!’’. De mosh-pit gaat onverstoorbaar verder en Sunflower Bean wordt misschien wel het beste optreden van de avond. De echte psychedelica-liefhebber kan zijn hart ophalen in de miraculeuze muzikale kunsten van Sunflower Bean.
Tot slot: de overtreffende trap van dit alles. Rond de klok van elven komen op de bühne: The Lemon Twigs. Neem alles wat groot was in de jaren ’60, ’70 en ’80, denk er de welbekende danspasjes op en geeft het een plek op een klein podium in 2016. Wat krijg je dan? The Lemon Twigs. De meest opvallende verschijningen van de avond treden aan in een Hawaiiaanse blouse, een bloempot-kapsel, een matje waar ze in Den Haag van staan te kijken en een t-shirt dat ze in deftige restaurants bestempelen als kledingstuk voor een butler. Dat het opvallend is, is wel duidelijk, maar is het ook kwalitatief in orde? Bij ieder nummer dat we horen krijgen we bíjna een aha-erlebnis, zo herkenbaar zijn de klanken van The Lemon Twigs. Of we de nummers daadwerkelijk kennen? Nee, dat niet. Maar als je anno 2016 zulke ‘ouderwetse’ klanken voor kan schotelen, verdien je in ieder geval een stukje op De Spotlight. Maar om het nu drie kwartier vol te houden? Nee, dat gaat zelfs ons wat te ver. Morgen weer een nieuwe dag.
De Spotlight 